عدم پیروی از الگوی توسعه پایدار در سیاستگذاری¬ کشاورزی در ایران و تأثیر آن بر بهره¬برداری بی¬رویه از آب¬های زیر زمینی در ایران پیش از انقلاب ۱۳۵۷

چکیده مقاله

از زمان تنظیم برنامه عمرانی اول تا انقلاب 1357 یکی از اهداف اصلی این برنامه­ها توسعه کشاورزی ایران و افزودن بر سطح زیر کشت اراضی بود. به این منظور طرح­های مختلف آبیاری به اجرا درآمد و توجه به آب‌های زیرزمینی به خاطر صرفه اقتصادی آن‌ها شکل ویژه‌ای به خود گرفت. در این دوران دولت با اختصاص اعتبارات و وام‌های مختلف سعی به بهره‌برداری بیشتر از آب‌های زیرزمینی کرده و سیاست مشخصی دون توجه به محدودیت منابع آب و ظرفیت آنها را به مرحله اجرا درآورد. لذا در این پژوهش سعی بر آن است تا به تأثیر سیاست­های کشاورزی دولت، بر بهره‌برداری از منابع آب‌های زیرزمینی بدون توجه به الگوی توسعه پایدارپرداخته شود و با استفاده از روش تحقیق تاریخی (با رویکرد توأمان تبیینی – توصیفی) نشان دهیم که این سیاست­ها بدون داشتن پشتوانه علمی و آماری دقیقی از میزان و حجم آب‌های زیرزمینی کشور و بدون در نظر گرفتن توان این آب‌ها به اجرا درآمد و به مرور منجر به افزایش بی رویه چاهای عمیق و پایین رفتن سفره آب­های زیرزمینی شد.